Politiek is voor mij de manier om mijn idealen te verwezenlijken in de maatschappij. Elke dag zie ik overal waar ik kijk dingen die niet rechtvaardig, niet duurzaam of niet sociaal zijn. De hoge kosten van het openbaar vervoer bijvoorbeeld. Of als mensen vertellen hun huurwoning nauwelijks te kunnen betalen. Daar wil ik wat aan doen en ik heb het gevoel dat dat mogelijk is in de politiek. Wat ik er ook bijzonder aan vind: het moet met anderen, het kan niet solo. Onderdeel van onze democratie is dat we met elkaar in gesprek gaan over onze problemen en potentiële oplossingen. Ik vind het te gek om met mensen aan de slag te mogen om de wereld een beetje beter te maken.

Toen ik begon met werken op mijn 22ste, werd ik door mijn collega’s streng toegesproken. Ik was altijd al wel maatschappelijk bezig zoals bijvoorbeeld met duurzaamheid (fossiele investeringen beperken), kansengelijkheid (lesgeven op scholen in achterstandswijken), maar had me nog nooit verbonden aan een partij. Toen ik tijdens het werken bij de Rijksoverheid weer eens een grote mond had, zei een collega tegen mij: “hoe kan je zoveel meningen hebben en niet lid zijn van een politieke partij.” Hij had gelijk. De volgende dag kwam ik met een printje naar mijn werk dat ik lid was geworden. Dat is nu zeven jaar geleden.

Heel veel mensen zijn voor mij belangrijk. Ze inspireren, motiveren, bekritiseren, helpen mij verder. Het zijn er teveel om op te noemen. Maar laat ik er twee uitlichten: mijn vader heeft me van jongs af aan wel altijd gepusht om alles uit het leven te halen. Er bestond geen half werk: of we nou samen muziek maakten of een stevige discussie hadden. En hij moedigde ook alles aan wat op mijn pad kwam. Toen ik zestien was gingen we samen naar een open dag van een United World College (UWC). Dat was een school voor vrede en duurzaamheid in het buitenland. Ik ging uiteindelijk naar Bosnië-Herzegovina. Hij was de eerste die zei dat ik dat moest doen. En die ervaring heeft mij echt gevormd: ik heb daar zoveel geleerd over mens en maatschappij, kritisch na te denken en hoe vorm te geven aan idealisme.

De ander is Alexandria Ocasio Cortez. Zij is een geweldige politicus: jonge vrouw, links, principieel, verbaal enorm sterk en gesteund vanuit een hele grote groep mensen opgekomen. Zij inspireert mij: zij wil ook de belangen van burgers weer voorop stellen en de macht van het grootkapitaal inperken. Dat wil ik ook: op wonen, werknemersrechten, klimaat. En trouwens: zij was ook 29 toen zij voor het eerst politiek werd verkozen. Dat ben ik nu ook. Dus de sterren staan goed! Ik hoop dat veel mensen op 6 juni, de laatste vrouw, Anna Koolstra, op plek 20 van GroenLinks PvdA stemmen.