Plagen brengen nooit het beste in de mens naar boven.

Ik ben gay en alhoewel ik al jaren uit de kast ben in Engeland, in Korea, waar ik twee jaar Engels doceerde, was mijn seksualiteit semi-geheim. Op school wist niemand het, maar elke week ging ik naar queer tentjes in Itaewon, een buurt die bekend staat om de vele clubs, eetgelegenheden en buitenlanders. Itaewon is voor de expats een guilty pleasure, maar de clubs daar vormen het hart van Seouls bruisende queer-gemeenschap.

Toen in Korea het eerste coronageval gesignaleerd werd, grapte ik met mijn homo-vrienden dat we extra voorzichtig moesten zijn, want bij een uitbraak in onze gemeenschap zou alle geboekte voortgang qua acceptatie afbrokkelen. De tolerantie voor onze clubs en Pride-vieringen zou verdwijnen. De kans om progressieve wetgeving te introduceren zou miniem zijn en ouderwetse stereotiepen die queer mensen afschilderen als pestratten zouden bevestigd worden. Op dit moment is het in Korea nog steeds een vereiste om een negatieve HIV-test te overleggen om in aanmerking te komen voor een visum. Als we speculeerden over de mogelijke gevolgen van Covid voor onze toch al gestigmatiseerde gemeenschap, wierp de AIDS-crisis een duistere schaduw: we wilden niet weer de schuld krijgen van een epidemie. Er waren al tientallen Covid-uitbraken geweest in conservatieve kerken, maar dat maakte niet uit: we wisten dat het voor ons negatiever zou uitpakken dan voor hen.

In mei bezocht een man met coronaverschijnselen drie gayclubs en kwam daar in contact met honderden mensen voordat hij coronapositief testte. Het was de grootste clusteruitbraak in maanden tijd. De volgende ochtend onthulden conservatieve media triomfantelijk dat de man ‘misschien’ gay was, en de kranten waren er als de kippen bij om de LHBT+-gemeenschap de schuld te geven voor de uitbraak.

Zodra een buitenlander zo brutaal was om ziek te worden, wist de hele stad je leeftijd, sekse, nationaliteit en alle plaatsen waar je in de laatste twee weken geweest was.

In Korea komen er automatisch Koreaanse noodmeldingen binnen op elke smartphone, dus ik pakte Google Translate erbij om het nieuws in elkaar te puzzelen. Na de uitbraak in Itaewon kregen we ineens Engelse meldingen, speciaal voor Itaewon, met een oproep aan alle buitenlanders om zich te laten testen. Het (contact)onderzoek naar Covid had altijd al een nationalistische bijsmaak gehad. Informatie over coronapositieve mensen werd openbaar gedeeld. Zodra een buitenlander zo brutaal was om ziek te worden, wist de hele stad je leeftijd, sekse, nationaliteit en alle plaatsen waar je in de laatste twee weken geweest was. We waren niet één van hen en de overheid wilde dat we dat wisten.

Homofobie en xenofobie rezen de pan uit. De overheid legde een testverplichting op aan iedereen die in Itaewon geweest was in die week in mei. Iedereen die getest werd was verplicht om dat aan hun school of baan te laten weten, wat in feite gelijkstond aan uit de kast komen. De media werden overspoeld met verhalen waarin homoseksuelen en buitenlanders op één hoop gegooid werden; queer mensen werden ervan beschuldigd het coronavirus te verspreiden en zich roekeloos te gedragen. De angst was voelbaar.

Ik was die week niet in Itaewon geweest, maar het bestuur van mijn school stuurden docenten op me af om te vragen waar ik geweest was. Dat gebeurde bij vrijwel alle buitenlanders die ik kende. Toen een docent getest werd, had de school zonder zijn toestemming naar het testcentrum gebeld; ze wisten het resultaat voor hij het zelf wist. LHBT+ Koreanen hadden hun eigen angsten: dat ze gedwongen zouden worden uit de kast te komen of dat ze hun baan of familie zouden kwijtraken. Buitenlanders hadden tenminste een thuisbasis om naar uit te wijken als de situatie onhoudbaar werd. Queer Koreanen hadden zo veel meer te verliezen.

De geruchtenmolen draaide overuren, de sfeer was gespannen. De oorspronkelijke ‘superverspreider’ was Koreaans, maar dat weerhield mensen er niet van om buitenlanders en homoseksuelen verantwoordelijk te houden. Natuurlijk moet gezegd worden dat roddelbladen over de hele wereld wreed en speculatief zijn, en daarnaast maakten veel Koreanen bezwaar tegen zulke kletspraat. Maar het stak dat gemarginaliseerde gemeenschappen zo gericht tot doelwit werden gemaakt. Door het virus kwam aan het licht wie buitenlands was en wie niet, wie een buitenstaander was en wie normaal was. Wij en zij. En voor mij, queer, bruin en buitenlands, was het overduidelijk waar ik stond.