Anneler Günü 2021

Amsterdam'daki Amstel tren istasyonunda ahşap bir bankta oturuyorum. Gömleğim ıslak, sırtıma yapışmış. 10:18 trenini yakalamak için bisikletimle yarıştığım 10 dakikadan geriye kalanlar. Birkaç saniyeyle kaçırdım treni. Platforma çıkan merdivenleri nefes nefese çıktığımda, tren yavaş yavaş hareket ediyordu. Trene de kendime de lanet ettim. Ve kızdım.

Treni kaçırdım. Ama doğrusu, treni kaçırmayı da özlemişim.

Bir yılı aşkın süredir, hayatımı etkileyen herhangi bir dış etken yok denecek kadar az. Ya da başka bir deyişle, bir şekilde diğerlerini silip süpüren dev, çirkin ve her yerde karşıma çıkan tek bir dış faktör var.

Hayatım hiçbir zaman pandemi sırasında olduğu kadar ritmik ve öngörülebilir olmamıştı. İş yerinde, toplantılara asla geç kalmıyorum çünkü bir toplantıdan çıkıp bir sonrakine girmek yalnızca iki tıklamaya bakıyor. Arkadaş ziyaretleri, o da eğer varsa, önceden planlanıyor ve tam olarak kiminle ve kimin evinde olacağımı biliyorum. Artık neredeyse hiç seyahat etmiyorum ve sonuç olarak kaçırabileceğim bir tren de yok.

 

Git gide kontrolümü kaybetmek istediğimi anlıyorum. İleriyi düşünmemek için.

En başta, bu ritmi sevdiğimi düşünüyordum. Kendi hayatımın kontrolü bendeydi. Ancak, olayların daimi kesinliği beni yavaş yavaş uyuşuk hissettirmeye başladı. Hemen hemen her şey plana uygun gerçekleşiyor. Kiminle ne zaman ne yapacağımı bilmek canımı sıkmaya başladı. Git gide kontrolümü kaybetmek istediğimi anlıyorum. İleriyi düşünmemek için. Hem dünyada hem de aklımda yeni, keşfedilmemiş bölgeleri keşfetmek. Şaşırmak. Planlamadığım bir şey olduğu için terli, kızgın ve nefes nefese olmak. Sırf bundan ilham almak.

Trenimi kaçırmak, bir süredir hissettiğimden daha fazla tatmin olmamı, bu düşünceleri kağıda dökmemi sağladı. Birkaç saniye geç kalmasaydım, asla yapmayacağım bir şey. Bu da kaçırılan trenlere gelsin.