از وقتی که اعتصاب من و نرفتنم به مدرسه در رسانه‌های مختلف مطرح شد، به این فکر افتادم تا فعالیت مدنی‌ام را متوقف کنم. از این‌که دیگران من را «کاتالیزور تغییر» یا «جوان با امید» می‌نامیدند خسته شده بودم. بقیه‌ی افراد جوانی هم که در جنبش «جاگا ریمبا» [1] (به معنی: از جنگل محافظت کن)- یک پلتفرم برای عدالت در زمینه‌ی محیط زیست که من بنیان گذاشته بودم- حضور داشتند، این حس ناراحتی را داشتند.

لطفاً این نکته را در نظر داشته باشید که من نمی‌خواهم رسانه‌ها را به خاطر رساندن صدای ما بدون اعتبار کنم و یا تمامی رسانه‌ها را «بد» بدانم. در حقیقت من بسیار سپاس‌گزار این‌که خبرنگاری توانسته است فعالیت مدنی را به عمل تبدیل کند، هستم. همچنین، می‌خواهم بر این نکته نیز تاکید کنم که من به نمایندگی از تمامی جوانان صحبت نمی‌کنم. من فقط تجربه‌ی خودم را بازگو می‌کنم.

وقتی مردم در مورد اعتصاب مدرسه‌ی ما برای جنگل‌ها در ژانویه‌ی سال ۲۰۲۰ شنیدند، بسیاری‌شان با این عبارت که «اوه! یه گرتا تونبرگ‌بازی دیگر!» به آن واکنش نشان دادند. اوایل این مسئله من را آزار نمی‌داد، به خاطر این‌که فکر می‌کردم آموزش و آگاهی عموم اتفاق خوب و مثبتی است. اما بعد که رسانه‌های بزرگ شروع به نشان دادن من به عنوان «گرتای اندونزیایی» کردند، حس کردم که اتفاق اشتباهی در حال رخ دادن است. من نمی‌خواهم به عنوان یک نمونه‌‌ی «محلی» گرتا تونبرگ معرفی بشوم و برچسب بخورم؛ هرچند که بسیاری افراد همچنان این کار را می‌کنند.

من نمی‌خواهم به عنوان یک نمونه‌‌ی «محلی» گرتا تونبرگ معرفی بشوم و برچسب بخورم.

اولین چالش من این است که این مقایسه‌ی میان من و گرتا مثل مقایسه‌ی پرتقال با خیار است. ما مسائل بسیار متفاوتی را مطرح می‌کنیم و ارائه می‌دهیم. بیشتر افراد جوان در اندونزی با دانش لاکچری این‌که آزادی بیان یک معضل نیست بزرگ نمی‌شوند. مساوی شمردن من با گرتا داستان‌ها و هویت من را از من می‌گیرد. دومین چالش این مسئله‌ست که من هیچ‌وقت دوست ندارم تا با برچسب «الهام‌بخش» معرفی بشوم. رسانه من را به عنوان یک «جوان الهام‌بخش» نمایش می‌دهد که «امید» را به جنبش محیط زیستی اندونزی می‌آورد؛ اما گسترش امید هیچ‌وقت قصد من نیست. برعکس، من واقعیت دردناک در رابطه با عدالت مرتبط با مسائل محیط زیستی در اندونزی را نشان می‌دهم که بسیاری از مردم از دیدن آن روی برمی‌گردانند. دادن عنوان «جوان الهام‌بخش» به من باعث می‌شود که در مورد مزیت متولد شدن من در شهر بی‌توجهی شود، یک نقطه‌ی کور بزرگ برای فعالیت‌های مدنی و محیط زیستی واقعی جوانان که در مناطق روستایی حضور دارند ایجاد شود و چالش‌های پیچیده‌ای را که کشورهای جنوبی جهان –یا آن‌چه که من ترجیح می‌دهم تا بیشترین مردم و مناطق متاثر بنامم- در مقایسه با کشورهای شمالی جهان با آن مواجه هستند را تحت الشعاع قرار بدهد.

در کشورهای شمال جهان، دانش‌آموزان می‌توانند در هر روز جمعه اعتصاب انجام بدهند بدون آن‌که با عواقبی که می‌تواند آینده‌شان را در خطر قرار بدهد روبه‌رو شوند. انجام دادن کاری مشابه در این‌جا (اندونزی) می‌تواند به سرکوب‌های بی‌پایان منجر شود. ما به راحتی‌ می‌توانیم توسط جامعه از حقوق اجتماعی و سیاسی‌مان محروم شویم؛ به این دلیل که چالش‌های جوانان صرفاً «مایه‌ی آزار» گروه خاصی از جامعه‌ی جاکارتا هستند که ممکن است منافع شرکت‌های بزرگشان زیر سوال برود. با تمامی این تفاسیر، داشتن «جاگا ریمبا» به عنوان پلتفرم، یک مزیت است. ما در جاگا ریمبا موسسات حقوقی‌ای را در کنار خودمان داریم که اگر ما به صورت نادرست و اشتباه متهم شدیم، بتوانند به صورت رایگان به ما خدمات حقوقی‌شان را ارائه بدهند.

ما باید جنبش مربوط به محیط زیست را از استعمار بیرون بیاوریم.

برای بیشتر افراد در کشورهای جنوبی جهان، راه چاره‌ای غیر از جنگیدن وجود ندارد. از مناطق روستایی تا شهرها، از جنگل‌های کینیپان در کالیمنتان تا پانکوران در جاکارتا، جوانان نسل‌های متمادی خود را برای مبارزه با زمین‌خواری و تخلیه‌ی اجباری سازماندهی کرده و جان خود را به خطر انداخته‌اند. اما آیا رسانه‌ها آن‌ها را «الهام‌بخش» صدا می‌کند؟ آیا مردم آن‌ها را به عنوان «کاتالیزور تغییر» می‌شناسند؟ من شک دارم؛ به این دلیل که داستان‌های آنان توجه زیادی را جلب نمی‌کند و برایشان سودی را در پی نخواهد داشت. مقاومت، مبارزه با ظلم – این‌ها حرکت‌هایی هستند که «انقلابی» و یا «الهام بخش» تلقی نمی‌شوند.

به جای مشخص کردن یک ردپای مشخص برای این‌که جوانان چطور باید رفتار کنند، من باور دارم که باید جنبش مربوط به محیط زیست را از استعمار بیرون آورد؛ چرا  که بحران آب و هوا بسیار با استعمار مرتبط است و تحت سلطه‌ی دیدگاه های اروپایی‌محور قرار گرفته است. برای همین باید تنوع این جنبش به رسمیت شناخته شود و صدای کسانی که بیشتر تحت تأثیر عواقب این بحران‌ها هستند، تقویت شود و به گوش مردم برسد. تا آن زمان، بحث در رابطه با بحران آب‌وهوا همیشه جوانان کشورهای جنوبی جهان را در نظر نمی‌گیرد و از خود جدا می‌داند و فقط به کشورهای شمالی ثروتمند سود می‌رساند و همچنان ظلم ادامه پیدا می‌کند.

[1] جاگا ریمبا یک جنبش جوانان است که با هدف مبارزه با جنگل زدایی و مدافع محیط زیست در اندونزی تشکیل شده است. این جنبش ارتباط تنگاتنگی با جامعه‌ای دارد که در جنگل‌های کینیپان زندگی می‌کرده و در سال ۲۰۱۸ توسط یک شرکت تولیدکننده‌ی روغن نخل از روستای خود بیرون انداخته شدند.