"آیا دلتنگ خانه شده‌ای؟" زمانی که برای مقطع تحصیلات تکمیلی هنگ کنگ را ترک کردم و به آمریکا رفتم دوستانم این سوال را از من می پرسند. هرگز دلتنگ نبودم. پس از آن، خانه قدیمی دوست داشتنی به مانند یک پرواز یک طرفه در انتظار من بود.

اینگونه بود، تا زمانی که ناگهان دلتنگ خانه شدم.

پس از گذشت 12 ماه، هنگ کنگ برای من دچار تغییرات بسیاری شده بود: در عناوین روزنامه ها، تصاویر و همینطور پخش زنده های تلویزیونی، هتک حرمت های آشکار دموکراسی کشور را نمایان می کرد. [1] بیش از دو میلیون نفر از مردم به دومین جنبش اعتراضی توده ای شهر در این دهه و بزرگترین جنبش در تاریخ-تنها جهت یافتن حقوق اساسی نادیده گرفته و سلب شده خود-به راهپیمایی پرداخته اند. در تلاش برای شناسایی شهری که در آن بزرگ شده ام، به ناگه خود را دلتنگ شهرم یافتم. اما این بار، هیچ جاده روستایی (و یا پرواز بدون توقف) نمی تواند "مرا به خانه و به مکانی که به آن تعلق دارم برساند". هیچ راه دیگری برای بازگشتم وجود ندارد؛ واقعیتی تلخ که کشورم در حال نابودی است.

من تنها فردی نیستم که احساس دلتنگی می کند. دلتنگ شدن شکلی همه گیر در هنگ کنگ دارد. زمانی این شهر به مانند یک قهرمان برای آزادی بیان و تجمع بود، اما اکنون سرد و بی رحم و دچار بیماری سختی نموده است. این‌ها دلتنگی را در بدترین شکل خود قرار می دهد.

من متعلق به آخرین نسل هنگ کنگ تحت سلطه بریتانیا هستم که قبل از تحویل به چین در سال 1997 متولد شده ام. ما با بلاتکلیفی بزرگ شده ایم: دلتنگی برای یک فصل تاریخی و انتظار 50 سال خودمختاری تحت "دو نظام-یک کشور".[2] من با شتاب برای آزمون های دوره راهنمایی آماده می شدم، کتاب هایی درباره تفکیک قوا، دولت توسط مردم و حاکمیت قانون را مرور می کردم-مفاهیمی که شهروندان 15 ساله برای ساختن آینده شهرمان نیاز داشتند (و بدون شک اکنون از برنامه های درسی حذف شده اند). در گذشته، بسیاری از ما ساده لوحانه آن آینده را مسلم می دانستیم-روایت آرزوهای ما با برنامه هایی از سوی دولت چین نادیده گرفته شده بود.

دوران مودت اتحادیه کمی بعد به پرخاش رسید. مصافحه دوستانه از پکن به دست‌گیری بیش از حد صمیمانه تبدیل شد تا اینکه این کمک بیش از حد باعث مخل شدن زندگی در شهر شد.[3] یک دهه تظاهرات علیه کنترل چینی ها در این سال به اوج خود رسید زمانی که قوانین امنیت ملی قانون اساسی شهر را زیر پا گذاشت؛ میخ آخرتابوت حاوی بقایای در حال فروپاشی دموکراسی بود. هنگ کنگ با محاسبه 9200 دستگیری معترضین، 2600 زخمی و "خودکشی" بی شمار، از یکی از امن ترین شهرهای جهان به یک وضعیت امنیتی تبدیل شد.

از دور به این وقایع نگاه می کردم، در ابتدا بسیار دردمند شدم و در ادامه احساس کرخت بودن به من دست داد. خشم به آه و افسوس رسید؛ اخبار را دنبال می کنم، معترضین محکوم و به زندان فرستاده می شوند؛ مقامات دولتی دروغ های ظالمانه ای می گویند. با این حال، من با دوازده ساعت اختلاف زمانی به دور از آشفتگی و غوغا زندگی می کنم. من که هستم که احساس ناامیدی کنم زمانی که بلاک کردن دوستان کودکی‌ام که به پلیس ملحق شده اند بزرگترین ریسک من بوده است؟ من که هستم دست از امید داشتن بردارم زمانی که کودکان با بازگشتشان به خانه با آینده و زندگی خود قمار می کنند؟

امید با نگه داشتن از دست رفته ها آغاز می شود. هنگ کنگ دلتنگ و در حال مرگ است، اما ما با هویت خود آن را زنده نگه می داریم. اگر قلبمان با خانه و کشورمان باشد می توانیم هویت و اصالت خود را حفظ کنیم. ما علیه ظلم و بی عدالتی با دست خالی و ابزارهای ساده و همینطور داستان های خود جنگیده ایم. حتی اگر خانه عزیزمان ریشه کن شود، ما بدون صدای مردم بودن به چنین دولتی رضایت نمی دهیم. در پایان، مردم هنگ کنگ تسلیم نجات میهن خود نخواهند شد.

با اتحاد، میهن را نجات می دهیم.

پانویس

[1] هنگ کنگ در پایان راه خود به سوگواری می نشیند جایی که چین باعث جداییشان شدند-داستان National Geographic نوشته شده توسط لورل چور (1 سپتامبر 2020) ، https://www.nationalgeographic.com/history/2020/09/hong-kong-mourns-way-life-china-cracks-down-dissent/

[2] یک کشور-دو نظام یک اصل قانون اساسی هنگ کنگ (و ماکائو) است که به عنوان منطقه ویژه اجرایی پس از انتقال به چین در سال 1997 شناخته می شود. طبق این اصل، منطقه ویژه اجرایی هنگ کنگ می تواند دولت ، قانون، اقتصاد و سیستم های مالی خود را ادامه دهد که شامل تناسبات تجاری با کشورهای خارجی، مستقل از مردمان جمهوری چین، برای 50 سال تا سال 2047 است. "مسابقات اسب دوانی ادامه خواهد یافت و کلاب های شبانه باز خواهند ماند" نقل قول معروفی در هنگ کنگ در دهه 80 میلادی بوده است که ظاهرا نماد حاکمیت هنگ کنگ از بریتانیا تا سرزمین چین بوده است. در واقع، استقلال خودمختار هنگ کنگ از عمر کوتاهی برخوردار بود.

[3] از 1997، چندین حرکت سیاسی تدریجی توسط پکن برای گسترش کنترل بر شهر انجام شده است. با این حال، این پیشرفت ها پس از سال 2010 بسیار مستقیم تر و شدیدتر شدند. در سال 2014، دولت هنگ کنگ، تحت فشارهای پکن، تلاش کرد تا یک انتخابات شبه دموکراتیک برگزار کند که در آن فقط نامزدهای پیش نمایش داده شده مجاز باشند. این باعث تحریک جنبش چتر در قسمت های عمده ای از شهر شد که توسط معترضین اشغال شده بودند-با این وجود پس از سه ماه با تلخی و ناامیدی پایان یافت. در تابستان 2019، زمانی که یک لایحه استرداد مجوز که به مقامات سرزمین چین اجازه می داد مظنونان سیاسی را از طریق حاکمیت قضایی تحویل دهند، لذا مجالس قانون گذاری از مردم خواستند تا هیچ زمانی را برای اعتراض دیگر از دست ندهند.