من به دردسر افتاده بودم. دیگر پولی برای پرداخت هزینه‌های تحصیل در رواندا نداشتم و داشتم مجبور به ترک در پانزده روز، برای بازگشت به شهر زادگاهم، در جمهوری دموکراتیک کنگو، می‌شدم.

پیش از سفرم، به دانشگاه رفتم تا از وای-فای استفاده کنم. هنگامی‌که در کتاب‌خانه بودم، پسری آمد و رمز عبور وای-فای را از من خواست. من رمز را دادم و بعد او نزدیک به من نشست. در پنج دقیقه، پدرم تماس گرفت. من صدایم را آرام کردم زیرا در کتاب‌خانه بودم و ما به سواحلی صحبت می‌کردیم. پس از تماس، پسری که به او رمز داده بودم گفت «Jambo kaka»، سلامی به زبان سواحلی.

او گفت: «شنیدم پای تلفن سواحلی صحبت می‌کردی. من اهل بوروندی هستم.» ما از کتاب‌خانه بیرون رفتیم و گفت‌وگوی طولانی داشتیم. من از این‌که کسی را پیدا کرده‌بودم که می‌توانست به‌درستی سواحلی صحبت کند، بسیار هیجان‌زده بودم زیرا می‌توانستم خودم را آزادانه به زبان مادریم ابراز کنم. او و من هر دو مهاجر بودیم. دوستی ما از آن‌جا آغاز شد. از آن روز به بعد، ما به‌طور منظم به آپارتمان هم رفتیم. بعد ها او به من گفت که به‌عنوان معلم فرانسه در یک دبستان کار می‌کند. هنگامی‌که آن را شنیدم بسیار برایم جالب بود زیرا من در دوره متوسطه فرانسه یاد گرفتم و این من را برای معلم دبستان بودن واجد شرایط می‌کرد. من هیچ‌گاه نمی‌دانستم که فرانسه در مقطع دبستان در رواندا تدریس می‌شود، زیرا در سال 2009 رواندا زبانش را از فرانسه به انگلیسی تغییر داد و یک کشور آنگلوفون (انگلیسی زبان) شد. من فقط می‌دانستم که فرانسه به‌عنوان یکی از دروس مقطع متوسطه تدریس می‌شود. دوست جدید من، جزییات شغل موردنظر را به من توضیح داد.

احساس من از هیجان به شک تبدیل شد.  با خود گفتم: «بله، من یک معلم هستم، اما به‌جز یک ماه کارآموزی که وقتی در حال گرفتن دیپلم از مقطع متوسطه بودم داشتم، هیچ‌گاه تدریس نکرده‌ام. من هیچ تجربه‌ای به‌عنوان معلم ندارم. اما باید تلاش کنم. مشکلی نیست اگر شکست بخورم.» هنگامیکه به محله(یهودی‌نشین)‌ام رسیدم، کل شب را صرف آماده کردن رزومه‌ام برای درخواست دادن به مدارس مختلف در آن منطقه کردم. روز بعد به آن مدارس رفتم و برای شغل معلم فرانسه درخواست دادم. پس از درخواست دادن برای شغل‌ها، ترسیده بودم زیرا در آفریقا پیش از این‌که برای هر شغلی در هرکجا اقدام کنی، باید یکی از این سه نفر را داشته باشی: یک عضو خانواده یا دوست که در آن‌جایی که درخواست دادی کار می‌کند یا فردی که ارتباط خوبی با رییس دارد.

اما همه‌ی این‌ها من را دلسرد نکرد. من به درگاه خدا دعا کردم. پنج روز بعد، شغل را گرفتم!

من بسیار خوشحال بودم. تصور کنید به‌عنوان مهاجری که تنها یک بار برای یک شغل درخواست داده‌است، آن را بدون هیچ تجربه یا شناختن کسی دریافت کرده‌است. این مساله عادی نیست. این یک معجزه است. دردهای من در یک ثانیه به رضایت تبدیل شدند. من زندگی مستقل جدیدی را آغاز کردم. شروع به برنامه‌ریزی برای روزهای آتی‌ام کردم. من توانایی پرداخت اجاره، غذا، و هزینه‌های دیگر و همچنین کمک به والدین و خانواده‌ام را دارم. من آخر هفته‌ها با دوست مهاجر همکارم معاشرت می‌کنم. بسیار از تدریس فرانسه خرسندم. تدریس کمک می‌کند مهارت‌های فرانسه‌ام را افزایش دهم زیرا هر روز آن را تمرین می‌کنم. همان‌طور که در فرانسه گفته می‌شود، « [La pratique est l’art des sciences.» [1

کلیک کنید تا بیشتر درباره‌ی سفر سلوم در زندگی مدام در حال تغییر بخوانید.

[1]  « تمرین کردن هنر علم است.»