Ebeveynlerim her zaman doğar doğmaz bir pasaport sahibi olmamla övünmüşlerdir. Ömrü boyunca oradan oraya gezmiş insanlar olarak milli kimlik veya kimlik aidiyeti soruları onların zihnini çoğu insana göre çok daha fazla meşgul ediyor olmalı. Doğrusu, insanın hangi milletten olduğu, isminin ne olduğundan daha önemliymiş gibi duruyor. İnsanların isminizden sonra sorduğu ilk şey genelde nereli olduğunuz oluyor. O yüzden ben aslında Veronica değil, nereliysem oyum. Fakat işte burada bir sorun var.

Milliyet kavramının insanın evine, ailesine, hayatına bağlı olduğuna inanılır. Peki ama çoğu farklı ülkelerde geçmiş bir hayatı anlatmaya nereden başlamak lazım? Her tanıştığım insana hayat hikayemi baştan mı anlatmalıyım? Bu aynı zamanda benim gibi insanların nasıl tanımlandığıyla ilgili bir problem: expat mı, göçmen mi, yoksa göçebe mi? Fakat bu terimler de kendinizi tanımlamanıza değil ancak toplumun ya da devletlerin sizi tanımlamasına yarıyor.

Avusturya Viyana’da doğdum ve ortaokulda Endonezya’ya taşındık. Oraya gidince hemen zengin bir "bule" oluvermiştim, Endonezya dilinde "beyaz kişi" anlamına geliyordu. Endonezya’da kendimi ilk defa beyaz biri olarak özel, ayrıcalıklı ve daha güçlü hissettim. Oradan İngiltere’ye taşındığımızdaysa durum tam tersine dönmüştü. Az gelişmiş bir ülkeden henüz geldiğim için bir insan olarak da az gelişmiş olmam gerekiyordu, bu yüzden erkek kardeşimle beraber hazırlık sınıfına yerleştirildik. Hazırlık sınıfları normal derslerde zorlanan çocuklara ayrılmıştı (kısa sürede oraya hiç de ait olmadığımız anlaşıldı).

Son üç senedir yaşadığım Kore’deyse bir yabancı olarak ayrıcalıklara sahip olduğumu söyleyebilirim, fakat bu ayrıcalıklar toplumdan dışlanmaktan kaynaklanıyor. Çoğu Korelinin maruz kaldığı zorlu çalışma ortamının ve yaşlı ile genç, ast ile üst ve ebeveyn ile çocuk arasındaki bariz ayrımın dışında kalıyorum. Korece’de yabancı kelimesinin karşılığı 외국인 (oe-kuk-in) ve Çin alfabesinin 外國人 sembolleri kullanılarak yazılıyor. Sembollerse tam olarak "ülkenin/toplumun dışındaki insan" anlamına geliyor. Uzaylı kelimesi (외계인 oe-kye-in) de kulağa benzer gelse de burada "ülke" simgesi yerine "dünya" simgesi kullanılıyor. Bu yüzden bazen Koreli arkadaşlarımla şakalaşırken uzaylı olduğumu söylediğimde, son derece ciddi ifadeler takınıp Korece dil derslerimde tam öğrenememişim gibi, "Hayır uzaylı değilsin, o kelime yabancı anlamına geliyor" diye cevap veriyorlar. Aslına bakarsanız bu şaka o kadar da komik değil çünkü kayıt altına alınan her yabancıya bir "uzaylı kimlik kartı” veriliyor. Yani resmi olarak gayet uzaylıyız.

Yine de bence kişinin sosyal statüsü, yaptığı iş, gelir durumu, eğitim geçmişi hatta yaşadığı mahalle artık çok daha önemli. Sanırım bunu Kore’nin hızla kapitalist bir topluma dönüşmesine bağlayabiliriz. Unutmamalıyız ki bu kadar yer gezerken ben hep aynı insandım. Avusturya pasaportum vardı, yarı Avusturyalı yarı Endonezyalıydım. Ancak Endonezya’da expat oldum, İngiltere’de göçmen, Kore’deyse devamlı topluma dahil olmaya çalışan biri. Kim olduğumu tanımlayan gücün benim ellerimde olmadığı kesin. Belki bu kendimi ancak mecazlar kullanarak tanımlayabileceğime dair bir işarettir- bir ziyaretçi, bir göçebe, bir uzaylı.