Hayatınızda ne zaman bir dönüm noktası oldu?

Benim dönüm noktam, Avustralya'nın Melbourne şehrine gelmemdi.

16 yaşındayken okuduğum lisede Rotary Gençlik Değişimi (RYE) hakkında bir poster gördüm. RYE, lise öğrencilerine bir yıl boyunca yurtdışında eğitim almaları için sponsorluk yapmaktadır. Okulum RYE programında okulumuzu temsil edecek bir öğrenci arıyordu. Öğretmenim beni tavsiye etmişti çünkü İngilizce dersinde en iyi öğrencilerden biri her zaman bendim. Öğretmenimin tavsiyesi başvurmam için güven vermişti bana.

Karmaşık bir başvuru sürecinden sonra Avustralya'nın Melbourne şehrinde okumak için kabul edildim. 23 Temmuz 2014'te Taoyuan Uluslararası Havalimanı'ndan (Tayvan) uçarak memleketimden ilk kez tek başıma ayrıldım. Avustralya'daki yeni hayatımı dört gözle beklerken heyecan doluydum. Notlarım iyi olmasına rağmen, çok az İngilizce konuşabiliyordum. Avustralya hakkında pek de bir şey bilmiyordum ama içimde korkudan çok heyecan vardı çünkü bıkmış olduğum Asya tarzı eğitimden sonunda kurtulmuştum.

Ev sahibi ailem Laidlaw'lar beni Avustralya'ya aşık etti. Beni olduğum gibi kabul ettiler ve bana ailelerinin bir parçasıymışım gibi davrandılar. Melbourne'deki evimiz koca avlusu ve rengarenk bahçesiyle çok güzeldi. Ev sahibi babam Andy, bahçe tasarımcısıydı. Bana erik ağaçlarının da bulunduğu değerli bahçesini gezdirmeyi pek severdi. En sevdiğim şeylerden biri okuldan sonra erik ağaçlarına gidip nefis erikler toplamaktı. Andy'den bitkileri hakkında hikayeler dinlemeyi çok severdim.

Ev sahibi annem Sarah'ya akşam yemeğinde yardım etmekten ve onunla konuşmaktan keyif alırdım. İyi bir dinleyiciydi. Ayrıca ev sahibi kız kardeşlerim Phoebe ve Jessie ile tepeye koşma antrenmanlarımız da çok zevkliydi. Phoebe benim en iyi arkadaşımdı; birlikte her zaman çok gülerdik. Yeşil çimenler, ılık esintiler, inekler ve atlar, güzel doğa ve sevimli insanlar... Bütün bu küçük şeyler bana basit mutluluklar getirdi.

Avustralyalı ailemi seviyorum. Bana hiç tatmadığım aile sevgisini verdiler.

Ben, çocuğunu yalnız başına büyüten meşgul bir annenin tek çocuğuyum. Okula gider, ödev yapar ve kendi başıma akşam yemeği yerdim. Günümün nasıl geçtiğini anlatacak kimsem yoktu. Avustralya'ya gitmeden önce, sınavlardan, ders çalışmaktan ve “iyi bir öğrenci” olma beklentisinden nefret eden mutsuz, yalnız bir Tayvanlı öğrenciydim. Ben de çoğu Tayvanlı öğrenci gibiydim; iyi notlar almak için çabalıyordum ama nedenini bilmiyordum. Bildiğim tek şey, sınavlarımda başarılı olursam annemden daha fazla ilgi göreceğimdi. Tayvan'ın eğitim sisteminde öğrenciler notlarına göre tanımlanır. Kendilerini kaybederler, güven ve sosyal yetenekten yoksundurlar. Melbourne'de drama, proje tasarımı ve şiir de dahil olmak üzere Tayvan'da almadığım dersleri aldım. Okuldan sonra sürekli ders çalışmak yerine akşamları ailemle ya da sporla geçirdim.

Tayvan'a döndüğümde Avustralya'yı çok özledim. Şubat 2016'da Brisbane'deki Queensland Üniversitesi'nde lisans eğitimime başladım.

Hayat, birçok iniş ve çıkışlarla devam eden bir yolculuktur. Hayatım sırf Avustralya'ya taşındım diye iyiye gitmedi. Ama Laidlaw ailesini düşündüğümde şanslı olanın ben olduğumu biliyorum. Laidlaw ailesi beni dil engellerimize ve kültürel farklılıklarımıza rağmen sevdi. Sarılmalar, piknikler ve bisiklet gezileri sayesinde Avustralya'nın güzel manzarasını ve insanların sevgi dolu kalplerini gördüm. Sıradan birine, bana, olağanüstü bir sevgi verdiler. Bunun için minnettarım.