Hayatımın ilk 12 yılında benim gibi eşcinsel birinin varlığını hayal edemiyordum. Bunu, durumu aşırı dramatikleştirmek için söylemiyorum. Ama kadınlardan başka birini sevmenin mümkün olduğunu bile idrak edememiştim. Eşcinsel olmanın bir hakikat olduğunu da. Daha önce "eşcinsel" kelimesini duymuş olmama rağmen, bunun gerçek insanlarla bir ilgisi olduğu veya negatif bir şeyin soyut bir tanımından daha fazlası olduğu hiç aklıma gelmemişti.

Geriye dönüp baktığımda, hiç de şaşırtıcı gelmiyor bu durum. Çünkü etrafımdaki her şey bana toplumda tek bir cinsel eğilim olduğu izlenimini veriyordu. Televizyon programlarından okuduğum kitaplara, tanıdığım çiftlere ve ailelere, arkadaşlarımla yaptığım sohbetlerden okulda öğretilenlere kadar her şey tamamen Heteroseksüel bakış açısına odaklıydı.

Elbette, daha sonra, eşcinsel olmakla ilgili gerçeği keşfettim, ama kendi kişisel gerçekliğimin ne olduğunu anlamaya başlamamın ergenlik çağından önce olmadığını söyleyebilirim. Gerçek şu ki, Karayip Korsanları'nda Orlando Bloom'u gördüğüm anda herhangi bir şüphem kalmamıştı. Ancak zihin, aşılanmış normlara ve değerlere uymayan bir gerçeklikle yüz yüze geldiğinde kendini kandırma yeteneğine sahip. Toplumun eşcinselliğe karşı cehaletinin yerini sınıf arkadaşlarımın oldukça acımasız merakına bıraktığı zamanlar lise dönemiydi. İbne, hanım evladı, homo gibi lakaplarla çağrılmaya başladım ve benliğimi sorgulamaya zorlandım.

Hayatımın en yalnız ve en zor zamanıydı.

Tüm bunları size neden anlatıyorum? Çünkü son zamanlarda kendime sürekli olarak toplumun neden bir çocuğa veya gence bunu yaşattığını soruyorum. Frankfurt'tan 3 saat uzaklıkta çok küçük bir köyde büyüdüm, belki de bu durum büyük metropollerde daha farklı. Bununla birlikte, günlük hayatımızda LGBTQ+ [1] ile ilgili konu ve hikâyelerin çok az temsil edildiği kaçınılmaz bir gerçek. Beni hâlâ asıl şoke eden şey, LGTBQ+'nın anaokulundan tutun da bütün okul türlerine kadarki eğitim sisteminde hiçbir şekilde var olmaması.

Almanya'da, LGTBQ+ ile ilgili hikâyelerin ve içeriklerin okullarda uygulanmasının artıları ve eksilerine dair siyasi bir tartışma birkaç yıldır devam ediyor. Görünüşe göre pek çok insan bu düşünceye karşı çıkıyor ve Almanya’daki çocukların bu konularla çok erken tanışmaları durumunda çocukların üzerlerinde istenmeyen bir etki oluşturacağından korkuyor. Ciddi şekilde yanlış yönlendirildikleri bir yoldalar. LGTBQ + gençler sürekli kendilerinden şüphe duyarak ve uğradıkları zorbalıklardan dolayı acı çekerek heteroseksüel akranlarından daha büyük adaletsizliklerle karşı karşıya kalıyorlar, hâlbuki tek suçları farklı olmak. Eşcinsel gençlerin karşılaştığı sorunlar ve mücadeleler konusunda farkındalık yaratmayı amaçlayan bir Alman derneği Coming Out Day eV'ye göre [2], eşcinsel gençlerin intihara teşebbüs oranı heteroseksüel gençlerin teşebbüs oranından 4 kat daha fazla. 

Açık konuşayım, kuşkusuz, eğitim, homofobi ile savaşmak ve eşcinselliği gerçekten kabul eden bir toplum yaratmak için en büyük silahlarımızdan ve umutlarımızdan biri. Dinleyen, korkan ve “neden ben” diye kendini sorgulayan bir sürü çocuk var. Bunu değiştirme, kendilerini oldukları gibi kabul edip böyle de mükemmel olduklarını anlamalarına yardımcı olma fırsatına sahibiz. Tek istediğim bu konu hakkında konuşmak ve onlara farklı olmanın anormal olmakla eş anlamlı olmadığını açıklamak.

Dipnotlar

[1] LGBTQIA +: Lezbiyen, gey, biseksüel, transseksüel, queer, interseksüel, müttefik (ally) veya aseksüel topluluğun yanı sıra bu tanımlarda yer almayan diğer herkes için kullanılan bir kısaltmadır (+).

[2] Coming-out-day.de (2020), “Lesbische und schwule Jugendliche haben eine vier- bis siebenmal höhere Suizidrate”, from: http://www.coming-out-day.de/informationen/fakten.html